KÜLE DÖNERKEN
I
duvarların dili çözüldü ve taştan yalnızlıklar sandığın aşkın çiçekleri eğilip yurt arayınca içimizde sen endam aynasına çekilip sınırlarına baktın ilk defa sınırlar ne kadar çok senindiler ve bir kır çiçeğine bile yer vermeyecek kadar gerçektiler II kendimden eksilerek ağladım aylarca yüreğimi şiirlere ezberletip çekip gittim bana ait her şeyden sandım ki varlığım kirli bir ankadır ve elbet paklanacaktır içimde kırlar küle dönerken III onca ay yangın ve dumandan sonra yüzümü gördüm aynada hala kirliydim çünkü sen duruyordun alnımın ortasında kül ve öfke aşkına yumruğuma birkaç dikiş birkaç gün pansuman sağ ayağımda ayna kırıkları hala yarın yürüyüş var Ankara’da yaşıyorsun ya |
Şİmdi siz
Benim şiirim beni ilgilendirir... Ben ne anlatmak istiyorsam odur... Kimse başka bir şey anlamasın anlamlandırmasın...
okuyucu umrumda değil... mi demek istiyorsunuz?