tutunduğun siyah taşlarda
bende bıraktığın çocukluğunu aramayı bırak

yüzümde annenin kanlı bebekleri
göğsümde,
göğsünden irinli bir boşluk açarak çıktığın bin eksik bir adamla
ters dikilmiş bir ağacın kökünde düşten düşe düşüp ağlasam da
ben büyüyemem artık
dolamam kollarına

olmayan,
olamayan her şeyin bir adı varmış sende
yaşanan her şeyin de bir adı olmalıydı

adımı al, ağzına bıraktığım ölülerinle çiğne
olamayanlarının yüzlerine tükür usulca
huzuru kaçsın ruhunda dinlenen şeytanların
kimse göğsünü kemiren melekleri duymadı hiç sus!
duyup içine eridin
kendin olmaktan taştın deme bana sus!
içimde adı kahır olan
bir ejderha uyuyor sus!

ve sen her sabah
dokunduğun her taş kadar kanamış ellerinle
umutlarına gökkuşağı yedirmeyi bırak

defterimde yedi kez siyah yedi kez ölü gökyüzün
ellerinde ellerinle yazıp okuyamadığın yollarınla
ters dikilmiş bir ağacın köklerinde
sana tek bir adım atamasam da,

benim sularım sende saklı
elinden hayat gelmese de
boğulacağın bir denizin var..

lokman kurucu