Bak ben o kiliseye giderim, İsa’yı bulurum.
Ona çocukluğunu hatırlatır, iki jilet attırırım alnıma.
O Tanrı olmaktan çıkar, sense Maryam.

***
Beyazımla siyahım arasında durma artık habibim
Ne sen benim annemsin
Ne de ben sana yetmeyen baban

Sokaklarımı yıkıp salonumu büyütme
Bu adama sırtını dönüp
Bu çocukla uğraşma

Bıçağın olayım beni bölme !
Habibim, aç gözlerini bak
Ben, habibin..

***

Belki de Meyrem, bir-çok dul kadın gibi narsistti
Belki de hem anne hem baba olmanın büyük ve sonsuz kibrinden oğluna da geçirdi
Belki de her gece kulağına eğilip ; Sen Tanrısın diye fısıldadı bebek İsanın kulağına
İkiye böldü çocuğu ;
Sokağa büyüyen çocuk İsa,
Kalbinin karanlık bir odasında bir ilaha doğru yürüdü
Hem baba hem çocuk olan bir ilahtı bu
Yıllarca yürüdü ve sonunda eline vardı
Varır varmaz mis kokulu, melek yüzlü bir borderline!
Çocuk ve baba İsa!
Ve en sonunda;

“Elohi, Elohi, lema şevaktani?”
(markos 15: 34)

Psikoz -u- Nevroz tövbe estağfurullah!


***
Ben o kiliseye gittim habibim.
Bir avucumda turuncu bilyelerim
Diğerinde jiletle diz çöküp,
İnanmak istedim İsa’nın inandığına
Babanı gördüm! Ağladım, sana, boşluğuna...
Dayanamadım yokluğuna, döndüm sırtımı.
Alnımda iki jilet; aşk ve ayrılık. Dilimde;

Maryam ya Mayram, lema şevaktani?
Maryam ya Mayram, lema şevaktani?
Maryam ya Mayram, lema şevaktani?


(Mayram beni neden terk ettin?)