Bir makinist olsam
Trenim ağır yük treni
Yükümün
İlk vagonu SEVGİ
Son vagonu KARDEŞLİK
Ara vagonlarım BARIŞ
Olurdu

Ağır yükümle
Kıvrılırken kara yılan gibi
Derin vadilerde
Dağda, bayırda, kırda
Ansızın duruverdiğim
Küçük köy istasyonlarında
Sevgi yüklü vagonumun
Açardım kapılarını
Ardına kadar
Sevgi çiçeklerimi
Bırakırdım buket buket
Gülücüklerimle
Küçük köy istasyonlarına

Tüm karalığıma rağmen
Geçerken bozkırlardan
Ak kepeneğinin altında
Kuzularını kurtlara kaptırma endişesiyle
Pusuya yatmış
Köyümün çobanlarına
Barış yüklü vagonumdan
Gülümseyerek
Gökyüzüne özgürlüklere doğru
Bozkırlardan geçerken

Biraz daha hız alırdım
Yükümün hafifliğiyle
Metropollere doğru
Hummalı bir telaş içinde
Sağa sola savrulurcasına
Koşuşan
Kent yorgunu insanlara
Seslenirdim
-Bu telaş ne diye kardeş
Bırakırdım kardeşlik yükümü
İç huzuruyla
Metropol istasyonlarından geçerken

Ve
Yine
Geçerken
Diğer bir metropolden
Yüreğime patlayan silah seslerine
Cevap verirdim
Kara trenimin karanlıkları yırtan düdüğüyle
Sevgi, barış,kardeşlik
Melodilerini çalarak
Boşaltırdım tüm yükümü
Sevgiye aç olanlara
SEVGİ
Düşmanlıklara
KARDEŞLİK
Savaşanların üzerine
BARIŞ GÜVERCİNLERİNİ uçururdum
Tüm dünya barış içinde yaşaşın diye

İşte
O zaman
Bir kuş hafifliğiyle
Uçuruverirdim
Kara trenimi
Yeniden yük almak üzere
Aydınlık yarınlara
Huzur içindde
Ben bir yük treninde makinist olsaydım eğer...

Birsen İNAL