gök kurşun
gece ağır
insanlık
kör kuyularda sağır
ha çağır, ha bağır
nafile

vakit kuşluk
başlar birazdan puştluk
yağan yağmur değil
toptur, kurşundur
aldanma bebem
dur ki ben ölem

bebeler ağlar
analar kefen bağlar
babalar ’zaroka min’diye çağlar
yastadır welat
insanlık ölmüş heyhat

çöl suskun
toprak gebe
can suyu yetişmez
cansız bedenlere
ateş düştü viranelere
tel örgüler engel bi çarelere



sarar bağrım
hüzünden bir sis
iner gece üstüme
kurşuni bir libas
avuçlarım semada
ağzım duada

’erit tanrım
odum ile tüm kurşunları
gökten yağmur değil
gülle yağsın
masumların kanıyla
cellatları boğulsun’

olsa da ütopyam...

birsen inal