bendim diyorum size geceyi cak cuk öpen
yaprakları usullacık uyutup çiçekleri gömen
ve bendim sevgilimi alçakça Eylül’de terk eden
-sakın sevgilimin kirpiklerine çok yaklaşmayın
nah böyle boyum kadar dizi dizi palmiyeler-
kendinden kuşkulanan kişi de bendim
bezgindim kendi gölgemi takip etmekten
ara sıra gencecik vişneler öldürüyordum ağzımda
çat çut kırıyordum ellerimi ayaklarımı
bir kırlangıç görsem şap diye öpüyordum
yardığım yaşlı şeftalilerin çığlıklarıyla sağırdım
tanımadığım arkadaşlarım vardı rüyalarıma giren
hiç tanımadığım kadınlar hatta bir de oğlum
durmadan halay çekiyordum poturlu adamlarla
her uyanışımda bir sanrının pat ortasındaydım

bendim diyorum size çocukluğundan nefret eden
ve gençliğimden ve sevdiğimden ve geçmişimden
sonra çipil gözlerimden hatta çeldirici dudaklarımdan
gökyüzünden de nefret etmiştim bir zamanlar
Allah şahit, gökte ne varsa onlar da benden
sıkıldıkça yüzümü cart diye yırtıp değiştiriyorum
şak diye bir sirto çekiyorum saçma ve apansız
aklımda çıplak bakirelerin dolandığı verandalar
aklımda limon çiçekleri ve güneş basmış bir avlu
iki yonca yaprağı bir de papatya ektim yastığıma
Osmanlı’dan kalma umarsız bir sızıyla yaşıyorum
durup durup esmer kuğuları öpüyorum boynundan
bir karanfil görsem bıçak savuruyorum duruşuna
akşamı boğuyorum ellerimle, dolunayı asıyorum
yetmiyor kalkıp tanyerini bıçaklıyorum sabahları

sonra kalkıp diyecekler ki kendi gölgesinden nefret
sonra kalkıp diyecekler ki kendine ayak sürüyendir o
biliyorum kim sevse beni kalmaz gider