Bir Kırlangıç Hikayesi

Kırlangıcın biri, bir adama aşık olmuş. Penceresinin önüne konmuş,bütün cesaretini toplamış, tüylerini kabartmış, güzel durduğuna ikna olduktan sonra....
Küçük sevimli gagasıyla cama vurmuş. Tık...tık...tık... Adam cama bakmış. Ama içeride kendi işleriyle uğraşıyormuş. Bir meşgulmüş, bir meşgulmüş! Kimmiş onu işinden alıkoyan? Minik bir kırlangıç! Heyecanlı kırlangıç, telaşını bastırmaya çalışarak, deriiin bir nefes almış şirin gagasını açmış, sözcükler dökülmeye başlamış:
--Hey adam! Ben seni seviyorum. Nedenini, niçinini sorma. Uzun zamandır seni izliyorum. Bugün cesaret buldum konuşmaya. Lütfen pencereyi aç ve beni içeri al. Birlikte yaşalayım. Adam birden parlamış. Yok daha neler?
-- Durduk yerde sen de nereden çıktın şimdi? Olmaz alamam! demiş. Gerekçeside sersemceymiş:
--Sen kuşsun! Hiç kuş insana aşık olurmu?
Kırlangıç mahçup olmuş. Başını önüne eğmiş. Ama pes etmemiş, bir süre sonra tekrar pencereye gelmiş, gülümseyerek bir kez daha şansını denemiş:
- -Adam, adam! Hadi aç artık şu pencereni. Al beni içeri! Ben sana dost olurum. Hiç canını sıkmam. Adam kararlı, adam ısrarlı:
-- Yok, yok ben seni içeri alamam demiş. Biraz da kabamıymış neymiş, lafı kısa kesmiş:
-- İşim gücüm var, git başımdan!
Aradan bir zaman geçmiş, kırlangıç son kez adamın penceresine gelmiş:
-- Bak soğuklar da başladı, üşüyorum dışarıda. Aç şu pencereyi al beni içeri. Yoksa, sıcak yerlere göç etmek zorunda kalırım. Çünkü ben ancak sıcakta yaşarım. Pişman olmazsın, seni eğlendiririm. Birlikte yemek yeriz, bak hem sen de yalnızsın! Yalnızlığını paylaşırım... demiş.
Bazıları, gerçekleri duymayı sevmezmiş. Adam bu yalnızlık meselesine içerlemiş. Pek bir sinirlenmiş.
--Ben yalnızlığımdan memnunum demiş.
Kuştan onu rahat bırakmasını istemiş. Düpedüz kovmuş. Kırlangıç, son denemesinden de başarısızlıkla çıkınca, başını önüne eğmiş, çekip gitmiş. Yine aradan zaman geçmiş. Adam, önce düşünmüş, sonra kendi kendine itiraf etmiş:
--Hay benim akılsız başım demiş.
- -Ne kadar aptallık ettim! Beklenmedik bir anda karşıma çıkan bir dostluk fırsatını teptim. Niye onun teklifini kabul etmedim ki? Şimdi böyle kös kös oturacağıma, keyifli vakit geçirirdik birlikte.
Pişman olmuş olmasına ama iş işten geçmiş. Yine de kendi kendini rahatlatmayı ihmal etmemiş:
--Sıcaklar başlayınca, kırlangıcım nasıl olsa yine gelir. Ben de onu içeri alır, mutlu bir hayat sürerim.
Ve çok uzunca bir süre, sıcakların gelmesini beklemiş. Gözü yollardaymış. Yaz gelmiş, başka kırlangıçlar gelmiş. Ama... Onun ki hiç görünmemiş! Yazın sonuna kadar penceresi açık beklemiş ama boşuna. Kırlangıç yokmuş! Gelen başka kırlangıçlara sormuş ama gören olmamış. Sonunda danışmak ve bilgi almak için bir bilge kişiye gitmiş. Olanları anlatmış. Bilge kişi gözlerini adama dikmiş ve demiş ki:
--Kırlangıçların ömrü altı aydır...

*****
VE..Mustafa Doğan’a
bu şiirde baştan sona desteğini esirgemeyen her zaman ki mütevaziliği ille örnek aldığım kalemi ve sesiyle ayrı bir anlam katarak en önemlisi de bu şiirin zuhur etmesinde onun çok sevdiiğm bir şiirnden öğrendiğim kırlangıç bakşının şiirime yansımasıydı. ki şiir yolundaki gelişmeme vesile olan usta kalemine güzel yüreğine teşekkür etmek istiyorum bir kez daha biliyorum bu teşekkürün daha fazlasını haledeiyor. sayfamda elimden geldiğince ağırlaya çalıştım. azımı çoğa saysın. ve tekrar mükemmel ve huzur veren yorumu için sonsuz şükranlarımı sunuyorum..

**kırlangıç bakışı belki
suya izim saklanır elim ayağım buz
beni her gördüğünde sevin me ne olur***
m.d

* Elvedanın serin sularında duruluyorum
Ve en çok sensizliğimin şakağına vuruluyorum*

Gitmelerin sonbaharından gazeller topluyorum
Gözleri ıslak vedaların resminden
Düşüyor hüzün
Ürkek bir kırlangıç yaslanıyor dağlarına
Yüreği yoksul kanadı kırgın
Gece mavisi gölgelerden…


Bakışlarında serin suların gizi
Ruhunda kederin en mahzun izi
Ne zaman düşlese bulutlar iner sırılsıklam
Yokluğuna ağlayan bu şehre...
Şehir sessiz
Ve kimsesiz
Anısızın yağar yorgun kirpiklerime…


Sen girdabına düştüğünde duygularımın
Çığ düşen hayallerimi bilir misin ey yar!
Büyüdükçe büyür eksik kalan cümlelerim
Yutkunamam…
Kış gelir çırpınır ayazımda ruhumun
Üşür titrek bakışlı kırlangıç
Şefkatli kar çiçekleri örter üzerini
Anıların kokusu sinmiş çerçeveden
Mahzun bakışların yansır ıssız yollara
Baharını kaybetmiş güz yaprağı hıçkırır
Sevmek bir başına yetinmek mi
Boranlar savrulur da silemez yüreğimden
Sensizliğin izlerini…


Mor dağların türküsünü söyler rüzgarlar
Hangi vefa avutur bilmem basar bağrına
Hangi yüreğe sığar bu kırgın sevda
Doğmayan güneşimin serinliğinde
Sarılırım yalnızlığın sızılarına
Yalanmış işte
Ellerime sen diye düşen cemreler…

Bak kırlangıçlarda gitti habersizce
Rüyalarıma bile girmeden
Göçmeden umutlarıma gittiler

Meğer her öykünün bir sonu varmış
Anladım ki
Kırlangıçlar da öksüz kalırmış...

Züleyha Özbay Bilgiç
Kütahya.

yürek sesime sesiyle emeğiyle anlam katan sevgili Mustafa Doğan’ a yürekten teşekkürler.