doğarken yeni bir gün penceremden ısrarla içeri,
yüzümde bir hüzün anlamsız kılar onu yıllardan beri,
bakıpta duvardaki resimlere dağıtırken ben kendimi,
kalemim dargın bana yazmıyor aşk adına şiirlerimi..



bir sevda nehrine düştü duygularım hep cebelleşti,
bir savaş büyüdü içimde sardı beynim ve yüreğimi,
ağlarken hıçkırıklar içinde yitirdim kendi cesaretimi,
yazmıyor kalemim şimdi yazmak istemiyor tükenişimi..


adına ilk aşk denilen unutulmayan duygunun bu esareti,
unutamamanın verdiği acının ve sancıların diş izi bendeki,
bir mektup daha yazmak isterim sonların sonu ismindeki,
ama yazmıyor kalemim bitti diyor ısrarla anla der gibi..


ben anlasam yüreğime söz geçmez yine kamçılar beni,
yitik bir bakışım kara bir düşüm var kırıklığım var şimdi,
barışamadım beni yazan dostumla istemiyor sohbetimi,
yazmıyor kalemim hala sen diyorum diye dinlemiyor beni..


ne aşktır bu, ne dost braktı nede ufak bir yaşam hevesi,
sonrasında yürek başka bir sevdaya düş bile beslemedi,
öncesinde mutlu bir şairin yaşamından şimdi yokluk belirdi,
yazmıyor kalemim son satırımda kırıldı oda beni terketti..

uğraş aşkar