BENİ BU ŞEHİRDEN AL GÖTÜR ANNE


Ben hep o küçük hayta oğlun Ali.
Şekerlerin yerlerini bulan değiştiren.
Bir fazla yemek için elli takla atan.
Yüzünde gülücükler ve herkesi güldüren.

Şimdi nerde benim çocukluğum bilir misin?
Kabristan yanındaki ağaç,taşların dilinde.
Yağmur yağar çise, çise gönlüm ıslanır.
Ve ben her zaman seni düşünürüm anne.

Anam; ne aşk,sevda ne üniversite.
Para hiçbir şey! zevkler bir çare.
Sen gidersen ayaklarım kopar gayri.
Seni kayıp etme korkusu ağlatır bil hare.

O yattığın hastaneler hayalimde.
Yoğun bakım ünitesinden gülersin.
Ali’m dediğin zaman takatim kesilir.
Sanki beni sahipsiz bırakır gidersin.

Hayat denen şu koca boşlukta.
Arife sabahları kaldırıp namaza.
“Anamı oku gel selam söyle benden”
Dersin bizde gideriz bir gün mezara.

Of sabah ezanları içimi burkar.
Babam ayrılmıştı bizden o an.
Sen vardın yakacaktım dünyayı!
Asla unutmam unutturmam inan.

Mekan cennet oğlu hafız Abdullah.
Göçtü gitti ne çok sessiz ve derin.
Artık hem anamsın hem babam.
Ve senin olmadığın yer ıssız serin.

Mevla’ya açar ellerimi dilenirim.
Hak ettim ya rab! Ana’m görsün.
Alnıma yaz hayırlısını dardayım.
Bu kutlu çilemin kötü ateşi sönsün.

Haşyetim sevdamda, ümitlerim ölümde.
Ruhum fobi ve acılarla dans ediyor.
Helallik alamama kuşkusu bir yanda
Bu koca Konya artık beni boğuyor.

Mutlak son elbet toprak, Amenna!
İnandık iman ettik sen öğrettin anne.
Lakin bu oğlun çok duygusal artık.
Beni bu şehirden al götür Anne…






MihRaLiTuNeL/Ali ALTUNEL
03.02.2009
HUZUR-48