Elvedacanım çekilmekteydi etrafıma bakarken,gördüklerim son bakışa gizlenenlerdi her derin çekiş,yaşama son tutunmaydı neden ben derken gaspedilmiş ruhuma,hançerlenmiş bedenime hükmedememekti... gözkapaklarım kapanırken,son bir hamleyle görmek ışığını sevdiğimin tebessümü yerleştirip bakışlarıma çıkmayan sesimle haykırmak -seni seviyorum- ve çizgiye yaklaşırken görmek istemek benliğin sahibini her adımda dolaşırken yaklaşamadığım ufku sarmak bütünleşmek alabildiğince... Merâl Özcan |