Zamanın Sislerihastalığın ateşi sararken sessiz ağaçları köklerden budaklara derin çatlaklar uzar sancılı bekleyişlerle duvarlara dokunan yankı ölüm kokan bahçeye ıssızlığın kokusunu yayar çapaklardan dökülen kuşkunun nemi kulaçlar usumun dehlizlerini sözcüklerim zamanın sislerinden doğar sorguların kırağısı yakarken, nefesim basamakları adımlar sessiz ağaçlar soyunur resimleri sivri çivilere asılır boş çerçeve dünler mühürlenir güneş doğar gölgemin üstüne... Merâl Özcan |
Kutlarım şairi...
SEVGİYLE..