Bu şiir hiçliğe yazılmıştır . . .
Bu şiir ölüme yazılmıştır . . .
Bu şiir ölmeden ölmeye yazılmıştır . . .
Bu şiir kendisini çok özlediğim Rumime yazılmıştır . . .

Gurbeten çok usandım aşka köle et beni . . .

Ne yapsam ne etsem de, inan ki biçareyim
Kalbimdeki düğüme, bir çözüm bulamadım
O dua yaktı beni, derbeder avareyim
İftarım sahur oldu, ben bende kalamadım

O an nasıl yandım ben, hiç sorma anlatamam
Sana meyletti gönül, inan söz dinletemem
Hüzzama kaydı makam, artık rast söyletemem
Sana verdiğim kalbi, geriye alamadım

Hançerlenen yüreğim, hançer değil ki mahir
Aşktır katilin adı, cellat aslında zahir
Maktül müşteki değil, hakime düşen tehir
Gönlüme akıttığın, yaşları silemedim

Canım senin elinde, ister sev ister kahret
Kelimeler senindir, ya dua et ya küfret
Aşk mabedinden çık da, ne haldeyim bir seyret
Seyret ki gör halimi, kendime gelemedim

Gezmekten çok usandım esfeli safilinde
Bana kara göründü muhabbet sahilinde
Madde ile mananın o en son tahlilinde
Aklımı yüreğime galebe çalamadım

Bendeki bu ahvale ne denir esaret mi
Sana bu meyledişim cürüm mü cesaret mi
Sen varken sensiz kalmak, ömrüme kefaret mi
Bu girift bilmecede cevabı bilemedim

Ey gönlü umman Rumim, sana akan nehirim
Birtek sana meyyalim, gayrısına zehirim
Aşıkların maşuka kavuştuğu şehirim
Ne olur dön gel artık, ben sensiz olamadım . . .

Osman Özata
29 Ekim 2010 - Samsun