sevda ipil ipildi gözlerinde ağlarken
ölüm kokan tuzaklardı geceler yüreğimizde
belki sen farkında değildin kaçarken ellerimden
yüreğine sor o biliyor seni nasıl kendime sindirdiğimi
ve kıyında kaç seherin nefesini söndürdüğümü

adına sitemler yazdığım yolların tozu bulaştı tenime
tadı hasrete çalan akşamladı ellerinden içtiğim
limon küfü sevdalarım yollara revan,
acıları nöbete diktiğim gurup vakitlerinde,
Kırık kuş kanadı düşler büyüttüm bu çoğrafyada.
Sensizliğin arka sokağında beklerken böyle,
çareler un ufak
çareler sulu sepken
çareler, çarelerde, yorgun düşer çaresiz..


Gözlerim gurbet çalığı zamanlara esir...
bu iklim yangın yeri şimdi,
bu iklimde cehennem tutuşur
ve bu iklimde yüreğimin aklı karışır..
Desen ki neden hüzün yazar kalemin
kalem utanır
kalem suspus
kalem kahrından ölür.

Elleri ayaza çeker o an kimsesizliğimin
yorgun bir gökmen kuş konar kirpiklerime
ömrüme göç dolanır,
kanıma sen!...
Soluksuz kalırım, sen kokan tenimde
ölüme susuz yüreğim küser..
Ruhum ellerime dökülür paramparça..
Ve o gece, işte!.. O gece
ansızın yolumu keser gözlerin
İnanmam,
inanamam da! diz üstü yığılırım taş sokaklara
hasret benden, ben hasretten beter susamışız ölüme!...



Belki farkında değildin kaçarken,
sen kokan tuzaklardı geceler yüreğimde
ölüm kadar güzeldi sevmek ölümkadar acı!...


Cellatın elinde s/olsun bu masalın sonu
umrumda değilsin cellat!..
hiç!.. umrumda değilsin
bilmiyorsun O’nu yüreğimde götürdüğümü,
ve bu hayatı en köhne hücrelere yatırdığımı
benden arta kalan ne varsa
böylesi hayatın yüzüne tükürgüğümü
çek artık cellat ipi çek!...
çek ki! yağlı urgan utansın!...
içimde böylesine O varken
ölüm ölümlüğüne yansın.....



NİLÜFER GÜR GÖKDEMİR

ANTALYA
HAZİRAN/2010

ZAMANIN ÖNEMİ YOK ÇÜNKİ ZAMAN BENDE YOK
BEN ZAMANDA HİÇ OLMADIM Kİ.....