Şimdi ebruli bir ağıt tutar zamanı
Zaman ellerime yakılmış kına gibi solar gider
içimde ki kıyametin sur’u üfrülür
yüreğim burulur defterim dürülür


hangi mevsimde hangi zamanda kaldın
Ey! nefsim sen kendini ne sandın
Ey! ben deki ben
Öyle bir pejmurdesin ki nefsindeki zehre bandın
Ey nefis
Bilmedin dostun, dosta dostça vurgunu
İçin için için yer seni
Unuttun yer altı gölü gibi ıssız içinde ki gölgeni
yaktın geçtin dost dediğin ilgeni
kendin yıktın kendindeki bendini


hani iğde kokardı dost kokulu saatler
hani dosta dostça verdiğin vaadler
iğde çiçekleri bir bir döküldü
bak dostluğun ilmekleri birer birer sökülür
bilmedin iğdeler çok içli ağlar
ağlar da
göz yaşları yüreğine dökülür


dostluk bile yerden yere saçılldı
hadi şimdi sus gönül kendini boşa yorma
akıllanmaz bu nefse beyhude hesap sorma

nilüfer Gökdemir Gür