aralık sonu ocak başı yılın en cafcaflı günleri
yürüdüm tebessümü eksik vakitlerin ortasından
aklımı kurcalayan ne varsa silkeledim toprağa
eskittim sokaklarını şehrin arşınladım gürültünün
uzunca boyunu


geçtim gölgelerin içinden yaralı bir kuzu gibi
bu cangıl karanlığının oluklarından sızan hüzünle
sırtımda biriken şehrin isiyle dumanıyla küfüyle
şimdi üzerimi örtecek bir bulut bir şimşek olsa
kirimi pasımı yıkayacak en azından
bir yağmur kümesi


çulsuz sağır gök
hımbıl kör toprak


sayısız mendil kirlettim sayısız karanfil kuruttum
yalnızlığın kartal gibi palazlanan sivri kanatlarında
dudak titreten iç kemiren günlerin eklem kırıklarında
kaç mevsim eskittim kaç gül soldurdum kaç serçe ölüsüyle
sağanak sağanak ağdım toz bulutlarının
içinden çöllere de


hiçbir ağaç
tutmadı elimden hiçbir dal sarılmadı belimden
boynumda yürüyen azılı kederlerin izini hiçbir kul silmedi
Tanrının unuttuğu yerlerde susak bir toprak gibi çatladım
karıncalar filler kervanlar gerdan kırdı üzerimde
tepinerek


bir kül gibi üflendim dağlara
bir yel gibi savruldum uçurumlara


bir sulh bir barış sağlayamadım gönülsüz hayatla
bir yas bir matem tutamadım kontrollü acziyetimden
bir kurşun asker olamadım oyun bahçelerinde
bir otlak bir mera olamadım gezinemedi
üstümde kuşlar karıncalar


ömürlük bir masalım olmadı hiç masal kahramanlarımda
kısacık bir önsözden ibaretti geçmişim cezbedici bir yanı yoktu
itibar görmedi okuyanı olmadı


hayatın satır aralarında ufalandı gitti benim gibi kelimelerimde
ne bir ehramım ne bir yüz görümlüğüm kaldı geriye





.............








ayşe uçar
2012202409:07