Gecenin karanlığında,
Yıldız, yıldız, şakıdı gökyüzü.
“Hücum” oldu,
Komutanının, duyduğu son sözü.
Sonrası, günlük güneşlik.
Nurlar fışkırıyor, her yandan.
Gözleri kamaştı, bu ışıklardan.

“Bu taraftan” dedi, sevecen bir ses,
O tarafa koştu, nefes nefes.
“Acaba neredeyim ben” dedi
Nerdeydi herkes?

O an fark etti ki!
Ayakları yere basmıyordu,
Bir gökkuşağının üstünde,
Uçarcasına yürüyordu.
Güller saçıldı yollarına,
Melekler dizildi, dört bir yanına,
Şaşkın, şaşkın, bakarken etrafına,
“Şehit oldun” dediler ona

Kendini incelemeye başladı,
Neresinden girmişti kurşun,
Neden canı yanmadı,
Neden hiçbir yeri kanamadı?
Değişiklik yoktu bedeninde,
Sadece misler gibi kokan,
Kırmızı bir gül vardı,
Tam kalbinin üstün de.
Misler gibi bir gül…..
………….Kalbinin üstünde.