TORNACI USTASIYIMGiderken arkandan Senden kalan yüzümü Yırtık atıyorum önüme Oturup bakıyorum sonra Solan renginin bana benzemeyen Yönlerine Kendim olamayan parçaların benden Ödünç armağanlarını tırnaklarımla Kazıyorum tenimden Tırnak uçlarımda biriken kirleri Bıçak ucuyla yontuyorum Bir bir Yerde biriken bir çöp yığını Geçmişimin benden olmayan Üvey çocukları Kulaklarımda acının keskin haykırışları İçimde büyürken Gölgem ayaklarımda ruhuma kılıç çeker Ama nafileydi kararlıydım Yontulmaya! Kimseye dair bir şey kalmayacaktı bende… Tornacı ustası titizliğinde yontuyorum Bana benzemeyen yanlarımı Elime ne geçerse koparıp atıyorum Acının orta yerinde boşluğun midesine Parçalarım benden ağırlığınca, Birikiyor önümde O kadar çok sinmiş ki yabancı soluklar Tenime asrımı yıkasam paklayamam Her halde son soluğumda Aklım kesik makasın ucunda Dil yalatıyor yerde sürünen Hayatımın ikiz kulelerine Ben ise Benden düşen parçaların özlemlerinde Gözlerimi karanlıklara salıyorum Kör kuyularda Birikmiş eksik yanlarıma Kendimi dikip toprağa tekrardan Filizlenip yeşermek umuduyla Budanmış dallarımdan Göğün maviliğine el uzatıyorum Korkakça… Düşüyorum birden ruhumdan Kendimden düşerken yere Gözlerim içimde büyüyen Çaresizliğime ağlar… |