Dedem rahmetli Halil Çavuş (Gülşen) 1904 yılında doğdu. İptida mektebin ardından Silifke Rüştiyesi’nden mezun olmuştur. 7 yıl Güzeloluk (O zamanki adıyla Keloluk) medresesinde eğitim görmüştür. Arapça ve Farsça’yı ana dili gibi bilen bir insandı. Milli mücadele yıllarında Kuva-yi Milliye’de divan azalığı yaptıktan sonra, askerliğini (1924-1928)Çanakkale’de bahriye çavuşu olarak ifa etmiştir. Hanımlarının ölümü nedeniyle başından pek çok evlilik geçen Halil Çavuş, en son Ümmü Hanımla evlenmiştir. Sekiz çocuk babasıdır. 1954 yılında Erdemli’nin Silifke’den ayrılarak ilçe olmasında çok büyük payı vardır.İyi bir hatip, aynı zamanda şairdi.
Ölümüne kadar, özellikle milli günlerde söylediği şiirleriyle halkı coştururdu.
Divan edebiyatı nazım türlerine hakimdi. Bazı şiirlerinde aruz veznini ustaca kullanmıştır. Osmanlıca harflerle yazdığı ve yaklaşık 80 şiirden oluşan divanı, ölümünden sonra kaybolmuştur.(*)

"Alim oğlu cahil olmak ar değil mi?
Cahil oğlu âlim olmak kâr değil mi?"
Mısralarının sahibi olan Halil Çavuş, 2002 yılında Hak’ka yürüdü. Kendisini rahmetle anıyor, bu şiirimi O’nun hatırasına ithaf ediyorum.
Halil GÜLŞEN

(*) Kaynak: YANAR, Ahmet; Erdemli’den İzler, 3D yayıncılık, Erdemli, 2010

Dedem, Rahmetli Halil Çavuş’un aziz hatırasına...

Sabah yeli, sevdiğime selam et,
Hasretiyle dolduğumu bilmesin.
Kapıya dayandı, ömr-ü nihayet,
Yola düçâr olduğumu bilmesin…

Kalbimde derman yok, dizlerimde fer,
Gözlerim dumanlı, ellerim titrer,
Ben yemeği yerken, yemek beni yer;
Onsuz nâçar kaldığımı bilmesin!

Duymasın da, çok özledim sesini,
Hissettim firakın emâresini;
Zulmetle gerilen, sır perdesini,
Gözyaşımla deldiğimi bilmesin!

Temcide uyandım, giydim abamı,
Titrek elle tutuşturdum sobamı,
Yalnızlık deşerken yürek yaramı,
Hayallere daldığımı bilmesin!

Behey Halil GÜLŞEN, geçti zamanım,
Tanemi aldılar, kaldı samanım…
Azdı romatizmam, sızlar her yanım,
Hastalanıp solduğumu bilmesin!

Halil GÜLŞEN