Sizlik...yokluğun bu kaçıncı vurgun kırığı dumanlı salınım sebep sessizlik ... sureti mor ağır takı kırmızı kimsesiz ürperen meme uçları yaralı boyuna dolanan parmaklar gözden kayar hüzün suyu on üçüncü cüzde üzüm kokusu sarhoş rüzgar ıslığına teslim artık kelimeler... maskeler ardına düşen çıkmaz sokakları şehrin _yolum bitti..._ her an her yan duvar her er her yer sen _kayboldum!..._ karanlık _üzerime sinen_ ve korkmuş küçük bir kız duyar mı seslensem? tanır mı sesi mi? _buradayım!... uzat ellerini ..._ 13/7/7 |
can sıyrılır suretten
sonraSIZLIK
kimseSİZLİK
sevdim şiiri