--Savaş mağduru--

Bugün yükselen yapılara baktım,
Hiç durmadan devleşen.
Aynı anda ne kadar küçüldüğünü fark ettim
Şu minik bedenimin.
Ne kadar kopmuş olduğunu fark ettim
Zirvelerden zeminlerin.
Sonra ruhuma indim
Bilmem kaç kat aşağıya, daha derine.
Ne kadar ayrık olduğunu fark ettim
Gerçeklikten hayallerin.
Ne kadar erişilmez olduğunu fark ettim
Zihnimden düşlerimin.
Daha sonra da
O içteki minicik, yaşam şansıma uğradım,
En derinime inip.
Fark ettim ki tüm ayrımlar onda saklı:
Hayal de… Gerçek de…
Sevgi de… Nefret de…
Ben de…
… …
Ben de…
Ordaydım işte…


Şimdi seni soruyor mantığım yüreğime,
Çocuğunu kaybetmiş bir anne edasıyla
Yokluğunu yadırgamış ve…
Çılgına dönmüş bir halde.
Sonra yüreğim bir cevap verebilme telaşında,
Birkaç kelime yutuyor dolanırken odacıklarında
‘Ben de bulamıyorum’ diyor gözlerini kaçırarak
‘Ben de…’
Farkına varılmaz zannediyor,
Tüm odalarını al sıvımdan arındırdığının
Ve tabi kapılarına zincirler vurduğunun
Kimse görmesin düşüncesiyle
Kilit vurduğunun tek tek, hepsine
Ama bir detayı kaçırıyor gözlerinden
Düşünce hâkimiyetinin
Aslında zihninde olduğunu
Bir kargaşa çıkıyor tam da o an
İki yaşam mücadelem arasında.


Bense geri çekilip izliyorum
Her iki türlü de kaybedeceğim bir savaşı
Kim galip gelir?
Bilmiyorum.
Kim esir düşer diğerine?
Kestiremiyorum.
Varlığını reddeden mantığım mı?
Yokluğunsuz edemeyen yüreğim mi?
Tahmin bile yürütemiyorum.
Ama bildiğim bir şey var sanırım:
Kim galip gelirse gelsin, ben öleceğim
Ya kalbim duracak,
Diğerini sürükleyip peşinden.
Ya da beynim pes edecek,
Kalbime söz geçiremediğinden.
O minik mucize atmaya devam edecek
Senin yüreğine bağlanıp sıkıca.
Ama bana ne olacak biliyor musun?
Ben yine de…
Yine de öleceğim…

31 Ağu. 10 – 02.59