birazdan babam gelcek ve ’yine ne yaptın’
diye soracak,
boynum bükük kalıp, dilim yine susacak,
gözlerimi sakladığımı için kimse anlamaz ama
canım çok yanacak...


’sevgi’, inşaat tuğlalarının
boş kalan yerlerini doldurmuş
yankısız bir sesti...

’utanış’, elbisesindeki yamayı gizlerken
bir çift göze yakalanan yetim bir kız çocuğunun
pembe ve siyah karışımı tozlu yanaklarına
gözyaşı değerken aynada kendini görüp,
aynayı ters çevirmesiydi...

’üzüntü’, sadece ölümdü...

ve ’yanılgı’, haramla teyemmümlü ellerin
semaya kalkıp dua adıyla ve çatık kaşlarla
Tanrı’ya emirler yağdırışların
kabul edileceği fikriydi...

söyle baba...

sen beni tuğla boşluklarına
sığacak bir ses kadar mı sevdin...

ben o yetim kız kadar çok utandım,
kendimden çevirdiğim aynayı sana gösterdim,
ayna ikna eder de, tek elle de olsa sarılırsın diye,
kaşlarını çattın bana...

kefene sarmadın ama çok üzdün, yani öldürdün beni...

ve ben Tanrı’ya dua ederken sen kabul etmedin,
yanılttın baba...

SELİM YILMAZ