Gece olunca bir hüzün çöker
Gölgeler bile korkar karanlığından

Kimsesiz bir çığlık atar gece
Yalnızlığın o kara düşlerinde

Ve bir kadın geceye arkadaş
Oturmuş matemine karanlığın ağlıyor

Yıldızlar şahit yalnızlığına
Ay’sa görmezden geliyor

Issız duyguların sessiz feryatlarıyla
Sabahını bekliyor

Güneş ona umut veriyor
Sızarken aydınlığıyla
Ruhunun en derin kuytularına

Işığa pervane bir yürek
Pır pır dönüyor etrafında
Raks ederek

Kadın ışığa hasret
Güneş amade sabahlara

Kadın titriyor gecenin ayazında
Sabahı bekliyor

Sıcacık gülüşüyle şems ona doğru uzanıyor
Geceden kalma sarhoşluğuyla

Ay bile kıskanıyor kadını

Güneş öyle bir doğuyor dünyası değişiyor
Kadın mutlu artık ısınacak geceleri
Birde şu ay tutulmaları olmasa

Kadın güneşin nuruyla ısınıp
Ayın koynundan çıkarken

Bir feryat kopuyor
Umuda avaz
Kimsenin duyamadığı