uyanıp uyanıp bakıyorum
gecenin bir yarısı
buruşurken nefesi ışıklı kentlerin
bende kalan öyküsüne…




I.

suyu berrak hırçın bir dalganın üzerinde
yanlış bir hayatım zamanı çalınmış
nasıl akar nasıl aklarım nasıl bulurum yolumu nasıl
dizelerin katli bulaşır sabahın tenine
önemi kalmaz mevsimlerin
dudaklarım tek tek öperken ölülerin gözlerini
ansızın dökülmekteydi düşlerim
kirpikleri üşüyen masum bir eskiye

nasıl baktın bilmiyorum ama
okunmuş hangi kitabının ayracıyım… ruhunda


II..

inceliyor zamanların buğulu akışkanlığı
sonradan olma çocukların
kaderlerine yazılıyor vicdansızlıklar
elleri ihtiyarlamış düşüncelerin ayıplığı okunuyor
dudaklarda
yarınlar uzaklarda
kimsenin içine sinmez ki ayrılık
bir daha yazar adını sonbahar yapraklarına

şimdi neredesin bilmiyorum ama
işte o zaman diyeceğim… düş değilmiş düşündüğüm


III…

kokulu mumların ahusunda tütüyor
şekilsiz aydınlığın dibine vuran aşk’ın şavkı
küçük küçük yanınca büyümüyor insan
ya da çok yanınca yakmıyor mumun alazı
eriyip de bitmesin istiyor ten tene deyince
bir de ihanet edince
hele bir de terk edince
anıları yararak geçer kartpostalın intikamı

biz o gün iki yalnız ne kadar yürüdük bilmiyorum ama
sevseydik eğer… şemsin uykusunda silinecekti suretimiz


IV….

aşk’ın darağacına çekilmiş bir taburenin suskusu
çok söylenmiş ıstıraplarla meşk ediyor hüzünlü
kan ile doğan hüzzam bir besteden dinliyor
nefretin usanmış yorgunluğunu
bir kere unutmak için başlıyor
nafile vakitlerin çığırtkanlığı
ten perdesi inceliyor
göz perdesi aydınlığı kesiyor

gök maviyle buluşur mu bilmiyorum ama
kalsaydın… ağlayan bir kartpostal kalacaktı geriye