HEP BEN OLDUM
Şöyle geçtim de aylardır küs olduğum aynanın karşısına
Ağlayan gözlerim, asık suratım unutmuş mutlu olmayı Kalbimin kenarlarına örülmüş örümcek ağı misali yalnızlık duvarının kapısını Bilmiyorum hangi anahtarla açsam Yıllardır dışarıda kalmış üzeri pas tutmuş sevgiyi, aşkı Gönlümün kapısından içeri alsam İçtiğim yalnızlık şerbeti dolu kadehi yerden yere fırlatsam Hep akşamları yaşayan gönlümü sabahın ilk ışıklarıyla tanıştırsam Bayram çocuğunun yaşadığı o sevinci, mutluluğu ve aşkı Yıllardır yalnızlığı, acıyı iliklerine kadar hep ben oldum yaşayan Bilmiyorum bir daha sevebilirmiyim Sevdiğim bağlandığım aşkı gönlüme kabullendirebiliriyim tatmadığı bu duyguyu yaşatsam Yine karamsarlık galip geldi galiba Mutluluk uzakta kaldı çok uzaklarda Üzerime bir ağırlık yüreğime yine prangalar vurulsa da Vurulan hep ben oldum vurulupta yerlere düşen Hüznü ve acıyı hep sinesine çeken Hep ben oldum yine ben ZÜLKÜF KILIŞÇI |