ruhum benden uzakta
debelenen hiç’liğin voltasında
kulağımda çingenelerin davul sesleri
rüzgarlı saçlarımda huzur’a yaslı,
kutsal merve elleri..
umutlarımı asılı bırakırken
kayıp gülüşlerime,
kıvrımlı tellere konmuş uğur böceklerimin çığlığı ,
emnanetti bahar güneşi’ne...



sevdalardan kopartılmış
otuzüçlük demsiz bir ömürde
bütün renkleri biriktirdim gözlerimde,
kırmızıydı kansız çiçek,
asiydi göğümde mavi,
çılgındı yaprağımda yeşil,
iyiliğe atılmış çengeldi bulutlarımda beyaz,
toprağında narçiçeği olup filizlenirken
öylece renklice baktım sana,aşk diye..
yokluğun,varlığımın ölüşüydü
ve herşey sallantıda bir düş’tü..



ölümün buz tutmuş nefesi
tutarken elimden,
çekiştirirken zili susmuş eteklerimden
gözlerimde renklerim çoktan solmuştu..
"merhaba" sonsuz karanlık diyecekken
“gitme renklerin prensesi” diyordu
pişmanlığa giyinmiş hayatın mahçup sesi..



hayat... !
hayat,geç kaldın
şimdi,
ters yöne çevir rotanı,
kır ellerini,
çalma kapılarımı artık..
savunmasız yüreğimi kovarken
üvey kızın gibi sokağın ortasına bırakırken
ve
en çokta güneşimi çalarken,
bilmiyor muydun bilinmeze göç edeceğimi..



hayat...!
hayat,ne olur çalma kapılarımı
sessizliğe ve karanlığa bak
bak,yüreğim evde yok,
yüreğim adresinde değil artik...








CANAN KARATOĞMA