Bahar-ı Hazangamzesi ateşti hayatın ve… ben, //“pervane böceği” gibi iki aşk/ arasına bodoslama dalan günebakan çiçeği gün ağarmadan solan//. yine; erken geldi hazan, şakaklarımda solmadan “fesligan” çiçeği dudağımda acı bir gülümseme böğürtlen sancısı yüreğimde göz yaşlarımla birlikte gömdüm “belen” tepesine her bahar seNinle sür(g)ün/ inti/har g/özler sürgün biçiyor eylül’e bakışlarım beklide baharda asılı kalmış kirpiklerim bil ki!... eksik yazmış mevsimleri yazan. bu! yaz, değil… kış! değil… hahar-ı hazan…. bir bahar akşamı kayarken gizlerime sarmalanan bir parça kırıntıyı da öldürdü dom dom kurşunu daha nevbaharı yaşayamadan asılı kaldı Bahar-ı hazan. Ümmü AŞCI |