Son kurşundan sonra attığım külhanbeyi naraları
Ayaklarımın efemsi gibi görünen yalpalayışı
Zamanı dizerek çektiğim tespih tâneleri
Dudağımdan düşmeyen, mutluluk terennümleri
Aldatmasın seni
Yalan...

Yine doğacakmış güneş
Yüreğim kar görmeden üşüyecek
Bahara can veren yitik sular bende değil
Aldırma böbürlendiğime
Çalmadım yoksulun ümidini
Öksüzün boynunu ben bükmedim
Yüce dağlarda saklı avazlarım, izin almıyorlar
Öykümü bir çomak
Sesimi bir ulak yapıp dillerine
Yalçın kayaları aşıp gelişine engel olduğum
Yalan...

Yanaklarımın
Göz çanaklarımın
Hatta göz kapaklarımın gizemli iklimlerindeki,
Yolları ben çizmedim
Yüzümdeki yamaçları yok ettiğim
Düzlediğim
Karıncaların düşme korkusunu
Sezdiğim
Yalan...

Sahte gülüşlere vize
Naralar diyarına emirler verdiğim yalan...
Pörsümez ümitleri dize getirdiğim
Başına buyruk fermanlar çıkardığım
Yalan...

İnsanları derebeylikle yönettiğim
Ya da
Derebeylere diz çöktüğüm
Belimdeki urganlarını gevşetip
Kızgın duygulara törpü
Şakıyan dillerine kement olduğum
Zamanı kızgın kurşun gibi kulaklarına döktüğüm
Yalan...

Rüzgâr benden emir alırmış
Yıldızlar yırtık cebimde
Elimde çakım
Sırtımda çıkım
Beynimde beylikler taşıyan
Hint bilgini edasıyla yollarda salındığım
Yalan...

Gidişim kuruntudan
Ayaklarımı bir zeybek edasıyla toprağa vuruşum
Zaferden dönüşüme yorumlanmasın
Yorulmuş söğüt dalları dağınık saçlarım
Fikir kaynaklarım;
Dudaklarımdaki kırık heceler.
Peşimden duyulan hoyrat türküler
Bağımsızlık marşları sanılmasın

Esaretten kurtulduğum
Kendime derebeylikle bir saltanat kurduğum
Yanmış ateşlerin üzerinde İbrahim misali
Bahçeler imar ettiğim
Yalan...

Görünmez sahramın sonuna vardığım
Nadasa bıraktığım tarlamı ayrık otlarının sardığı
Yeşille sarıya geçiş mevsiminde
Eski günlerime geri döndüğüm
Kuş sesinin böcek sesine karıştığına engel olduğum
Yalan...

Bir gerçek varsa ayrılık şafağında
Güneşe sırtımı dayamadığımdır
Bu can bu tende durdukça
Beklemekten usanmadığımdır
Bil ki
Benden uzaklaşıp düştüğün o yer
Son menzilimdir...

17.7.2001
Abdurrahim KÜÇÜK