Kaldırım Taşında ki Çocuksu Düşlerim...
Çocuksu düşlerime...
Kent uyuyordu...geceydi ! Çocuksu düşlerimi aramaya çıkmıştım Sokak ortasında Takıldım... Düştüm ! Kırık bir kaldırım taşında buldum Gözyaşları içinde ki masum düşlerimi... Hiç değişmemişti oysa Ya ben zamanın hangi anında yosun tutmuştum... Kent uyuyordu...geceydi ! Tanımadı beni çocuksu düşlerim Ellerim ağlıyordu ; gözlerim kanıyordu İstemezdim ben de hayata böyle aldanmayı ...Biliyorum Artık ellerim de uçurtmam olmayacak Gözlerim mezarlıkta ki kirişlerden farklı bakmayacak Çocukluk işte !.. geçmişte öylece masum kalacak Kent uyuyordu...geceydi Düşlerime gidiyordum ama çocuk değildim ki... Kırılmıştım Üşüyordum Kırağı vurmuştu düşlerime... ...Kayıptım ! Nerdeyseniz...kimleyseniz ya da hangi kaldırım taşının arasındaysanız Biliyorum ! sizde çok korktunuz büyümekten Ne olur saklandığınız yerden çıkıp Artık gülümseyin çocuksu düşlerim Çocukluğumun en masum yanını geri verin Ya da beni de düşleştirin !.. Çocukluğumla gelmiştim oysa ; üstelikte geceydi !.. kent uyuyordu. "çocukluk düşlerimle kaybolacaktım / yanıldım ! her fani yürek çocukluğuyla beraber düşlerinide satarmış ; geçte olsa anladım !.." emre onbey |