-aforizma-

geçmişi dürterek iz sürüyoruz yorgun saatlerin ibresinde



-melankoli-

-kanadı kırık kuşlarla döneceğim-



İçimdeki tanrıya küstüm…

tüm şiirleri doğ(u)ruyorum ellerim kan revan!


-cinnet-

-şiirle a(ş)kla beni…-


yüklendim sol yanıma vuran kederimi, kendimden kaçıyorum

tenime konan arsız yaralar gibi

yanı başımda kıvrılır ölüm

ıssızlığın sürgününde dilim münzevi!

hüznün anaforunda bir kutsal köle(yim)

yüreğim;

öksüz vadilere sığınan Buda.


- kanıksanmış kavimlerden kaçışım ondan-


-realite-

-tüm aşkların bileşkesidir tanrının eli-


g/özümden sakındığım totemlerimi

sıkılı bir yumruk gibi fırlattım sayrı yalnızlıklara

/tenimde vurulan melez bir acının pörsümüş yüzünde

dilsiz geceler çoğalttım yıkık ve kırık

artık korkmuyorum!

evrensel acılar doğuran halkıma

ve ölüm yağan şehrime ağıtlar yakmaktan


-bir ibadet gibi susuşum ondan-



-devinim-

-yağmurlu gecelere fısıldadım meselsiz aşklarımı -


ne zaman dokunsam bir nağmenin teline

yaş(l)anmış bir acının alınyazısında büyür hüznüm

pastoral imgeler birikir gönlümün saklısında

ne zaman aşka sürsem kanımı/deryâ dolar gözlerim

bir masalın saçları uzar

gecenin gözlerini yutar iki başlı ejderha

yıkık bir ezginin küllerini eşeler ankâ

irkilir bir çocuk karanlığı deşen gözleriyle

sessizliği asılı boynunda

cebinde kör düşlerini çizdiği atlas…



-aşkın son damlası dökülüyor çocuğun cebinden-



21.07.2010

Büşra Arslan Meçin