__________________________Beyaz güvercine

(Artık gitme vakti, elveda şehrim..)

Farzet seninle hiç tanışmadık
eskitmedik ayakkabılarımızı bu nâmahdut yollarda
tutunamadık puslu günlerinde dâmenlerine Diyar-ı Bekir’in
bırak, bırak ıslak kalsın gözlerim
hem ıslak kalmalı bugün gözlerim değil mi?
tuz serpmeliyim kanayan yaralarıma
ve yakmalıyım tüm hislerimi..
farzet,
farzet dildârım seninle hiç tanışmadık…

yürek yüreğe dolaştığımız caddelere
bağıra bağıra haykırmadık özgürlük şarkılarını
yırtmadık keyifle anti demokratik afişleri
ve bir ihtilal sabahının serencâmında
yitirmedik umutlarımızı okul kapılarında
şimdi bulutlanmış gözlerimle
gececil öyküler bırakmalıyım yâdına../sabahı olmayan
ve ben unutmalıyım gözlerini bırakılmışlığın karanlık sokaklarında
bir şefkat emziren anaç yüreğim
bir de hun-âb gölgelerim kalmalı sadece bana
farzet,
farzet gülnihalim seninle hiç tanışmadık…

incinmedi yüreğimiz sürgün sabahlarında
çekmedik hasretini seğirten gözleriyle anaların
üşümedi ellerimiz bir tutam ayazda
ağlamadık bir gurbet yalnızlığında sırtı dayalı, soğuk duvarlara
ve kabarmadı yüreğimiz bir dost selamıyla…
şimdi yalnızlığıma hüzün bestelemeliyim
kusmalıyım mendillere tüm hatıraları
ne bir hatıraya yenik düşmeliyim ne de sevda melodilerine..
farzet,
farzet ruzigarım seninle hiç tanışmadık…

ağlamadı sevdamız mazgal aralıklarında
beklemedi gözlerimiz bir görüş gününde
/tellerle örgülü gardiyan çığlıklarını
ve ıslanmadı kirpiklerimiz bir mahpus damında çekilmiş fotoğraflara..
şimdi yerle yeksan etmeliyim sessizce gidişine bu şehri
gitmeliyim sensiz vücut bulmayan ütopyalarımdan
oysa hep bahar kalmalıydı çocuk dünyam
esirgememeliydi güller ıtır kokularını
ve bakir kalmalıydı masumca sevmelerim
ve ben;
şirazesini yitirmiş her coğrafyamda
beyaz güvercinler uçurmalıydım…



Büşra Arslan Meçin