“İnsanlar: "İnandık! demeleriyle bırakılıp da imtihan edilmeyeceklerini mi sandılar? Andolsun ki, Biz onlardan öncekileri ne fitnelerle imtihan ettik. Yine Allah, elbette doğruluk gösterenleri bilecek ve elbette yalancıları da bilecektir. Yoksa kötülük yapanlar, bizden savuşup kurtulacaklarını mı sandılar? Ne fena hüküm veriyorlar! Her kim Allah’a kavuşmayı arzu ederse, elbette Allah’ın belirlediği ecel muhakkak gelecektir ve O, işitir, bilir.” Sûre-i Ankebut, 2, 3, 4 ve 5

uzandım usul usul ağyârdan kalanlara
ihtimâl soruyorum hükmü zâyi derinden
yüzüm çalgı çağanak bakışlarım kapkara
ne kadar umut varsa emzirip duruyorum
volkan dudaklarından nevbahar gözlerinden

selâmımdan kaçıyor kırk senelik mâbedim
her yetim ihlâsımda güvercinler çağlıyor
sen ne zaman geldin de ‘ben gitme n’olur’ dedim
sabır taşı çatlatan payidar mirasımda
pencerem feryat figan kapılarım ağlıyor

bakıp da sağa sola davranmadım cebeme
yerli yerinde saklım gölgem gövde basarken
çingene çehrelerden sakındığım kebeme
hangi yamalar düşer şimdi nerede aklım
kurtlar darağacına imânımı asarken

yerinde duramıyor başladığımda mahfil
rücû’en cezbelerde tütsüleniyor toprak
temaşa serilmiş de sükuta erdem zembil
deliller topluyorum sessizce izbelerde
avuçlarımda mısram gözyaşım yaprak yaprak

alfabem üryân sebep divânım aşk betiği
şaşırıp kalıyorum düşmüyorum kat’îyyen
göğsümde çapraz yalım nihâlistan yitiği
sen nefes arayınca nefes mi alıyorum
nefesimsin nefesim sevdiğim ebediyyen

altışubatikibinon – gaziantep

hakan ilhan kurt