Der ki 'Şiir'; Ey hayat/insanlar yaşattıkların(ız)da gizli isyanım, sitemim.. Acıttın yüreğimi be hayat. Acıtıyorsun yürekleri.. Ey acı denilen/acıtanlar/üzenler aslında bunlar gerçekler ve hatta gerçeğin de ta kendisi. Bir yandan acıtırken gerçekler; diğer yandan acılar insanı olgunlaştıran ve büyüten.. Gerçeğin özünü oluşturan da acıdır aslında/genelde..
Her heves, sevinç, umut, hayal/ler gerçeklere çarpıp parçalandıkça, parçaları bir bir toplayıp yeni hayaller, sevinçler, umutlar yaratmayı öğrenir insan.. Her seferinde daha tecrübeli daha bilinçli, daha ayakları yere basan beklentiler çizer.. Hayatınız, geleceğiniz için. Hatta bazen ve zamanla hayal kurmamanız gerektiğini bile farkeder adına ömür yaşamak denilen de..
Sen hayat sen! Öğretirsin.. Bazen bilmeden farkında bile olmadan büyürsünüz, büyütürler.. Büyütür, büyürken pişirir hayat denilen/yaşanmışlıklar...! Yaşarken yaşam denilen de pişmeden/yanmadan zafer kazanmak mümkün mü..!
Büyük keyifle, hazla okudum 'Şiir'inizi.. Sorgulamaktı hayatı, insanları, yaşanmışlıkları.. Gözlemlemekti..
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz..
Saygı ve sevgilerimle...