Her cemre arefesi nüksederim yaprağa
Nezaketle süzülen yeşil benim, al benim
Bir yüzüm arşa bakar, diğer yüzüm toprağa
Maddeyi mânâ ile tanıştıran el benim


Her baharda çiçeğim, her çiçekte arım var
Kendimden gayrısına ne zarar, ne kârım var
Ne geldiğim yer belli, ne gidecek yerim var
Her göreni ağlatan kifayetsiz hâl benim


Bazen isyan etsem de, genellikle ramdayım
Dost gider, düşman gider ben hala sıramdayım
Gizli, açık günahta; helâlde, haramdayım
Yanlısını mahşere sürükleyen mal benim


Ne fazla akıllıyım, ne aklı/n yitirmiş del
Bazen suçun kendiyim, bazen de suça bedel
Hakk nasip etmedikçe uzanamaz hiç bir el
Marifet sofrasında kaşıklanan bal benim


Rüzgâr eker, fırtına devşiririm gazelden
Uzatılan her ele, el veririm tezelden
Ademoğlu boynuma asılıdır ezelden
Ömür salıncağının salındığı dal benim


Bir rivayet ertesi göçtü başımın sisi
Göz görmez aydınlıkta süzdüm lambadan isi
Ahde vefa gösterip kıskandırdım iblisi
Kâfirin ciğerine çöreklenen kül benim


Ne solcu bir yanım var, ne mevcut sağ görüşüm
Örümcek istilası boşluğu ağ görüşüm
Boşa değil bunca yıl tümseği dağ görüşüm
Zehirli bahçelerde güneşlenen gül benim


Yarım kalan ömrümün yerde kaldıkça âhı
Dirilir, tazelerim Âzrail’le nikâhı
Nakışladım sineme bu sessiz çilegâhı
Ezel ebed arası o incecik tül benim


Özümledir savaşım, yalnız kendime kastım
Kaşla göz arasında çok sırra kadem bastım
Kelime-i tevhid’i dudaklarıma astım
Gece gündüz Rabbini sayıklayan kul benim



gri gölge