Alınyazımda harfler yettiğince koştun sen
Çalı saçlı kadın;
İnsanlar intihar gibi çarparken omuzlarına,
Her bir titrek adımında;
Tedavülden kalkmış bozuk para gibi
Savruldun
Rüzgârsız sokakların çalıntı organlarına.
Ezbere bilirsin sen aşk şarkılarını;
Fötr şapkalı adamlar
bin fersah geride bırakır çarçabuk
genelevlerin
heyecanlı günahlarını.
Ve işte sen,
tıpkı bu şarkının plağı gibi
Çoktan,
ateşe av; sesi kısık bir pikaptın.
Paltonun iç cebine sakladığın
ayyaş beyazı
Baban zannedip
Kim bilir, hangi dükkandan çaldın?
Ve senin bir kokun yok;
Parfümündü aşkın cinayet mahalinde kan kesen,
kanarken
tatlı tatlı esen.
Biçimsiz bir vızıltı:
Kemanının tellerine ayağı takılan ateş böcekleri
Feryat eder:
Gündüzün bizi evimize kapatan
askeri darbesinden
bile
daha terörlü, bu kadının ıstırabı!

Yüzünün yarısı kahpe soyudur sütü bozuk kadın;
Yüzünün ötesi
Balta girmemiş bakirelerin kasığına ilk
dokunuştur;
erkeksi.
Perili köşk gibi aydınlıkken sen
ümitsizliğin göğünde;
Perili köşk kadar terk edilmişliğin
tutuklanıyor
Alaycı sevdaların gözü önünde.
Tavan arasında ölü bulunacak
bir çocukluğun var senin;
Bahçendeki meyveleri koparmaya çalışırken,
Kurşunlara dizdiğin.
Ve şimdi
hicap güzel duruyormuş gibi kirpiklerinde
tutuştun şeytanla ladese!
Tanrı’ya ettiğin dualar ertesi
Kırılmamış bir tek düş ve
kemiğin kalmış gibi
Lahidinin
kahve kokulu derinliğinde.

Biz hiç aynı olamadık seninle, sersem kadın
Roman satırlarında küflenen
bir masalın vardı senin
Benim ise yalnızca;
Bir tekil, bir çoğul piçliğim.
Koynunda uyurdu güneş ve ben
özellikle ilkbaharda
donarak can verirdim.
Anlayacağın;
Akbabanın iştahını kabartan
taze bir leş;
Otostop çekip yolunu bulamayacak kadar
kayıp bir ülkeydim.
İtiraf etmeli:
Zavallı kadın,
seninle hiç aynı olmak istemedim;
Çünkü sen;
Kendimden kaçtığım, bendin.