Dedem ölürken elleri nasırlıydı
Avucunda kalan yetmiş beş yıllık tohumlarıydı
Yiğitdi !
Azrail bile ağladı canını alırken...

Kimsesiz bir çocuk gibi sokak ortasındaydım
Diz çökmüştüm , başım dimdikti !
Hayır , asla !..
Ağlayan ben değildim ! onlardı...

Derin uykudan uyanmıştı her şey
Siz hiç aralıksız yağmur yağdığına şahit oldunuz mu ?
Çocukların oyun oynamaktan vazgeçtiklerini ?
Peki !
Siz hiç hayata ellerinizle meydan okudunuz mu ?

Elbette... suçlu kader değildi !
Güvendi , sadece adil olmaktı
Dedemdi ! yüreği tekmelenmişti
Yarasından sevgi kanıyordu...
Sadece elleri nasırlıydı işte !

Hayattı !..
Dedemin anlattığı kadar da güzel değildi !
Şimdilerde ...
Bölüşülemeyen bir yasın kalbindeyim
Kimsesizim...

Sakın !
Hiç kimse bana ; bu hayatın güzel bir yer olduğunu söylemesin ?
Ve korkun artık benden
Dedemin yüreğindeyim ellerim nasırlı...