mağaranın ıssız kovuğunda
bu sefer benim olmayan kuş yuvalarının dantellerini işliyorum
ve parmaklarım
bilinmeyen zamanların her şiire yakışan sessizliğiyle furuşan
çöl gecelerinden istanbul nisanlarına konuşacağım



ve yüzümde çiçerovari bir acının aksi ile

sen

gece karanlığı çocuk,

sen

süt beyazı çocuk

ve sen derin her ne renk ise ...


çocuk...


anlaşıldığında benim bir hayal olduğum
ve aynaların ardındaki artık sır olmaktan çıktığında
sınırlar kaldırıldığında
bileklerimden prangalar atıldığında
her şeye rağmen
ve dahi acıyan parmaklarımla yazdıklarımda
bir umman katreye sığdığında

söylediğimiz şarkılar boyunlarına dolansın
ve gözleri, gözlerinle ıslansın

gel


sır katibim ol

gel



bir kare bulalım gülümseyelim
bütün mügelerden, nergislerden
annemin sevdiği çiçeklerden öte

kanatlanalım çocuk ey


şimdi dur ve bir daha dinle ...