yaşım yirmi

yirmi bir yıldır seninleydim...

şimdi ise vatandayım,bekliyorum anne...



her mevsim kış gibi,üşümüyorum

ölmek hiç korkutucu değil burada

ölümden korkmuyorum anne...



bir sevdiğim vardı son mektubuna,

beni terkettiğini artık bana yazmayacağını kazmış...

işte o an sessizlik gibi yağdım kendime ağladım

ağlıyorum anne...



bilmiyorum sen olmadan,yâr olmadan hayat olmadan...

nasıl bitecek bu nöbetler,nasıl sıraya dizilip

tek nefeste geçecek şu bomboş günler, ama

biliyorum hiç düzelmez kırık kalpler...

ne zaman öleceğim hisset ve söyle anne,

öldür önce yani yaşat yani yok et,uyut anne...



pusularda kendimden saklanıyorum artık,

kendimle çetin savaşlar veriyorum

kendime emrediyorum vur diye,vuramıyorum

yapamıyorum anne...



sen de terketme beni anne,bunları oku,

ama ağlama,mektubu yırt,ama kanatma anne

ağlatma...