Kaç damla gözyaşı geçti,yüzünün oluklarından
Nasıl kaçabilir insan hayatın pişmanlığından
Ömür tepesinde ki ,taş merdivenlerden çıkarken
Uçan bir tek kuş yoktu yanında
Sadece insan izleri basamaklarda

Gök sokağına çiğ yağmış,nemli
Sis içinde bulut kaplamış,gök kubbeyi
Sona giden yol uçsuz bucaksız ,doğuya bakınsa da
Gözyaşların kurumalı,eskimiş anılarda

Kalbinin kırıldığı günlerdi çaresizliğin
Aşkta gelir geçer gözyaşları gibi
Seninle kalan tek şey yalnızlıktır
Büyütürsün gecelerde
Canavar bakışlı ruhlar gibi
Dolaşır etrafında gölgeleri

Ne zaman döneceğim diye, sorarsın kendine
Dağlarına güz basmış,tüm yolların karla kaplı
Gelirim demesi kolaydı
İzi bile kalmamış gidenin
Siyah bir inci kayıp ,gitmiş avuçlarından

Gün doğmadan,
deniz daha berrakken bulmuştun oysa
Senin harcın değildi böylesi bir aşk,gizliden
Çağlayanın sesiydi duyduğun,
yüksek kayalardan dökülen
Gökteki ay yavaşça yükselirken
Gece yarısında gelen,gitmişti gün doğmadan

Güz tepeleri ayrılık güneşini toplarken
Sense mehtabın soğunda titriyorsun
Kimse bakmıyor yüzüne yaşlı ağaçların
Yıldan yıla yaprakların dökülürken
Kuzey rüzgarıdır ,
yalnız açılmış o tekneyi sürükleyen