KÂĞIDI YIRTILAN BEDEN
küllerimi içtim
şu köşede dün. kâğıdı yırtıldı bedenimin... ve nihayete erdi sensizliğim. şimdi her yer, hep sen sevdiğim. geceyi al üzerimden gündüzlere gebeyim... savruluyor, sonbahar yapraklı hüzünlerim... döngülerim yedi veren nar çiçeği topluyorum, kar tanelerinden... yüreğimde konaklıyor mevsimli ya da mevsimsiz bütün göçmenler... dün, okyanuslara baktım gözlerinden. kum gibiydi saçların, rüzgâr olup estim yeniden. küllerimi içtim. kâğıdı yırtıldı, bedenimin ve nihayete erdi sensizliğim. şimdi her yer hep sen sevdiğim... ben, nice yalnızlıklar gömdüm. kâğıt kalemim olsun yeterdi zulada bir kaç cıgara. ağlamaya gelirdi geceler, serçeler üşüşürdü soframa... beraber büyümediydik oysa, zaman ve mekânın enlem ve boylamında. bakışlarımızın kesiştiği noktada, bütün sular sustu, ışıkların kucağında... şimdi; her yer hep sen, hep sen… nurcan yalçin |