Ellerim boş, yoksun.

Sağıma bakıyorum, boş.
Soluma bakıyorum, boş.
Bu boşlukta durmak zor!
Düşüyorum.

Önce gerçekler aklımı başımdan aldı,
Sonra gerçekleri öğrendim, yandım.
Son sözleri söylenmişti bu aşkın.
Ben o karanlığın içindeki ışığa aldandım.

Sevgi elimdeki ele sımsıkı tutunmaktı,
Gaflet o eli tutmak…
Gerçek bütün yaşadıklarım olmalıydı,
Yalan sadece bir an.

Seni olduğun gibi görmek için gözlerimi kırpmadım.
Benim olduğum yerde bitmeli her şey,
Her şey orda başlamalı, ‘yalandan kim ölmüş!’
Bir çift göz, bir çift göze muhtaçmış.

İrademi idareli kullanmayı yeğlerim.
Sonunda düştük peşine bu koca dünyanın.
Sonu geleceğini düşünmeden bir sonraki başlangıcın tekrarı…
Güneş desen bir tane, ay bir, durdurun başımı dönmesin.

Yalan gerçekleri unutmaktır.
Konuşmaktır zaman, susturulunca yüksek sesle.
Sayımız arttıkça yalnızlık azalmaz,
Azalan adımlardır, birbirine küskün adımlar.

Bir ayağı diğerinden hızlı olmak oyalanmaktır.
Beklemek boş bir vaat, gelmekse yalandır.