Güneşin ardından koşan çocuklardık,
İnsanlığa dair ne varsa avuçlarımızda,
Gecenin haramilerine çaldırdık,
Ve sonra anladık ki;
Susmak asaletten gelen bir erdem değilmiş,
Susmak kabullenmekmiş sadece.
Geç oldu ama anladık...


Dağdan alaca karanlıkta indi haramiler
Çiçeklerimizi söküp göğsümüzden
Kana bulanmış kirli ayaklarıyla
Kapımızın önündeki sardunyalarımızı tekmelediler,
Avlumuzda ki serçelerimizi öldürdüler,
Kalplerind ki kinle
Öfke dolu bakışlarıyla
Başımıza yıkıp dünyamızı
Ve çalıp göğümüzden güneşimizi,
Şafağımızı kızıla boyayıp gittiler...


Onlardan öğrendik, hayatın kirli yüzünü
Duvarlarımızı siyaha boyayıp giderken haramiler,
Cılız birer nevruz ateşi gibi kendi sinemizde yanıp söndük
Oysa gür çıkmalıydı sesimiz,
Gökyüzünü kaplamalıydı dudağımızda ki o pembe gülüşler
Ama bize ağlamayı da siz öğrettiniz
Küfürler savurmayıda çaresizliğin ardından


Bir gün evet yine bir gün,
Denizlerimizin üzerinde beyaz martılar süzülecek
Ve biz
Yine simit atacağız güverteden
Mavi denizlere yelken alırken
Ve biz
Güneşin ardından koşan çocuklar
Sevmeyi öğreteceğiz cihana yeniden!