ÖZLEDİM SENİ ISPARTAİnsan eninde sonunda bir gün dönermiş Doğduğu topraklara Tıpkı mazide kalmış tutkulu aşklara döndüğümüz gibi Biraz nadan belki biraz pişman Kimbilir belkide koynunda sabahladığımız hayaller kadar Şaşkın ve perişan duygularla Havasına nefesimin karıştığı Ayak izlerimin kaldığı sokaklar dile gelir Anlatır belki, Kaç kez sevdiğimi,kaç kez sevildiğimi, Kaç kez nefretle ezdiğim kaldırım taşlarının feryatlarını Her dalgın halimde köşe başındaki tabelaya çarpmadan sonra Attığım çılgın kahkahalarımı Isparta’lıyım ben Havasında gül kokan güller diyarının kızıyım Sabahın alaca karanlığında Pembe ipek yaprağına çiğ düşmüş gülleri toplamaktan Gül kokar benim ellerim Çocukluğumun baş kenti, Memleketim Gençliğime sığmayan sessiz şehir Hüznümü,sevincimi, özlemlerimi,gözyaşlarımı bıraktığım Daha otuz sekiz yaşında Değil otuz sekiz, yüz otuz sekiz pehlivan gelse Serçe parmağını bile bükemeceği azametiyle Davraz dağınının dahi gölgesinden sebeblendiği Saçının bir telini yere atmaya kıyamadığım canım babamı Kara topraklarına boylu boyunca uzattığım şehir Sabahları soğuk duşa girmiş gibi ürperten ayazlarına Karışan sessiz kalabalıkların Yavukludan nicedir gelmeyen bir mektubu bekler gibi Beklediğim tiyatroların, kitapların Tren sesiyle saatimi ayarladığım vagon garların Kaçamak gittiğim sinema salonları Pastane masaları,istasyon caddesindeki kafelerinde Tadına doyamadığım çayların Gençliğimin tam orta yerinde Üşüyen bir yürekle kanarken yaralarım terk ettim seni Kırıldım, darıldım, bağırdım sana küfrettim Kendimden önce,kendimden sonra koydum adını. Yıllar geçti, öfkem bitti Anladım ki severken vazgeçmek Doğmamış masum bir bebeği öldürmek kadar cinayetmiş Ve anladım ki her suçlu gibi sonunda Öldürdüğün bu yerleri görmek istemek Tutkulu bir aşkla severken vazgeçtiğin eski bir sevgiliyi Biren bire özlediğini hissetmek kadar gerçekmiş Özledim seni Seni çok özledim Isparta ! HANDE HAGHGOUİ |