VARSIN OYNASIN
basmayın yapraklarına güzümün.
içimdeki çocuğu, sokaklara düşürdüm dün. aynalara, kalp resmi çizmiyor ellerim kırmızı rujlarımı bitirmişim. ip atladığım mahallede kalmış sesim. kıyısında taş sektirdiğim denizin üstünde çiziklerim. ve silinmiş dudağımdam, kâğıt helva izlerim... ne zaman büyümüşüm? anneme ağlayışı geçiyor derinlerinden içimin. dizimde o eski yara eğilip öpüyor annem halâ. gözlerimde saklambaç oynuyor zaman, şımarıkça. küçülsün istiyorum ellerim boyamak sayfaları hınzırca ve soğuk su katıyorum çayıma çılgınca... cebimden, topaçlarım, çelik çomak ve çemberlerim, fırlıyor kaldırımlara. durun! basmayın güzümün yapraklarına, içimdeki çocuğu, düşürdüm sokaklara... ilişmeyin ne olur oynasın, doyasıya... Nurcan Yalçin |
tebrikler