GÖZÜMÜZ AYDINSenden sonra anladım, neymiş gönül darlığı, Nasıl arttı bilmezsin, içimin ağırlığı. Oysa her şeyi taşır biliriz mevcut kökü, Nasıl fazla gelirmiş, insana kendi yükü ? Destekle yürümeyi, bir ömür ar belledim, Kaç yıl aç-susuz gezdim, kimselere demedim. Senin için yaşadım, onca geçen yılları, Ne olsun istiyordun, kapatırken yolları ? Yollar dar, yüküm ağır, şimdi dört yana bağır! İnsan nasıl da olur, böyle kendine sağır ? Ne yanına dokunsan, bur da ben sarsılırım, Estiğinde rüzgarlar, saçından asılırım... Çığ kopuyor içim de, kaşını eğdiğinde, Kaç defa ölüyorum, bir baş çevirdiğinde. Artık gölgemi bile, çekemiyorum anla, Geçme bizim kapıdan, sivri topuklarınla. Saçılıyorum artık, yollara, yamaçlara, Bir işe yarasaydım, yedirseydin açlara ! Gitgide çölleşirim, dört yanım, Kara kurum! Çoğunu yaşadığım, ömrümüz kaç oturum ? Işıkları sönerken, bakma artık bu şehre, Bir ömür adadım ben, yazılmamış şiire... Bütün seddelerimi, artık bir bir yıkıyor, Hangi harfe dokunsam, ellerimi yakıyor ! Kendi göklerimizde, yalnız ıslanacağız; Gözümüz aydın olsun; birlikte yanacağız!... Hayrettin YAZICI |
Gözümüz aydın olsun; birlikte yanacağız !...
her zaman güzel...........
her zaman ustaca.................
başka ne olsun kii.........
var olsun kaleminiz...........................
tebrikler şair............
PERWİN tarafından 2/26/2010 3:20:19 PM zamanında düzenlenmiştir.