Genç seslendi:
-Hani hocam geçen bir söz söylemiştin ya!... Tekrarlar mısın neydi o?...
Arkadaşı elleri direksiyonda düşündü ve:
-Hangisi, ne zaman söylemiştim?, dedi gözlerini yoldan ayırmadın. Genç:
-Hani Mevlana diyor demiştin ya!... dedi. Şu içinde "yar" geçen cümle...
-Hee, tamam tamam, dedi arkadaşı yüzünü dönerek...

Gözlerini yoldan ayırdı ama yüzünde bir tebessüm...
Bir hata mıydı bu?
Belki ama kimse bunun derdinde değildi olması gerektiği halde...
-Hatırladım, dedi aracı süren adam... Genç:
-Hele tekrar bir söyle!... Kaydetmeliyim onu...
-Pekala, dedi ve devam etti arkadaşı:
-Mevlana diyor ki; "Sevgili uçurum gibidir, uçuruma benzer. Bu yüzden ona yar derler..."
-Eyvallah!... dedi genç ve:
-Amenna!...

Söz eksik miydi yoksa fazla mı?...
Ne çıkar!...
Mana murad olundu ya!...

Hikayenin hikayesi idi vesselam...

Sen bela kesilsen baştan ayağa,
Müptela olmamak sana ar derim.
Düşsem yapayalnız ıssız bir dağa,
Korkuyu korkutan korkun var derim.

Bir azap olsan da sen ilelebet,
Ve her an bin kaygı, her an musibet,
Ne çıkar cehennem olsan nihayet,
Ben yine benim ol, beni sar derim.

Varlığım büsbütün olsa da talan,
Kalsa da dillerde şu ismim yalan,
Hem gelse seninle bir ömre ziyan,
Ah etmem, üzülmem, cana kâr derim.

Her şey bir yana sen zirvelerdesin,
Ey güzel!... Sen yüce, yücelerdesin,
Sevdiğim, bilmeyen ne derse desin,
Ben senin adına elbet yar derim.

Ankara, Şubat 2010