SEN KALEM OL BEN KAĞITGün batımı bir hengame de, Birbirine nasılda karıştı renkler, turuncuya döndü sanki hayat Birazdan, güneş batacak Önce griye, sonra da siyaha boyanacak ufuklar Sevinçle yıldızlar yanıp yanıp sönecek Güneş, yorgun düşlerle çekilirken kendi gölgesine Ben son şiirimi yazıp yollarına serpeceğim Yine hiç fark etmeden basıp geçeceksin üzerinden Kelimeler kırılıp, tespih taneleri gibi çığlık çığlığa kaybolunca harfler Sokak lambalarının yanmasını bekleyeceğim Korktuğumu bilinmesinler diye İçimdeki mumu hiç söndürmeyeceğim. Aslında şimdi ; Ne gözünün karası umurumda nede saçının sarısı kalan aklımda Önemi bile yok çılgın kahkahalarım dönüşmüşse Derin bir suskunluğa Belki içim biraz buruk, belki biraz da dalgınım ama Zahiri bir karanlık geçer nasıl olsa Deli bir poyraz çıkar yakında Alıp götürür ne var ne yoksa Hayallerimin solduğu bu yerde Ruhum ölümsüz bir nefesle soluklanıp Üfleyince elindeki son çerağı Nasıl olsa susacak çığlıklarım Geriye ne nazenin bir bakış ne de bir içten of çekiş kalacak Hicran saatlerimin başladığı bu dem de Sen kalem ol, ben kağıt Hadi, içinde kalmasın diyeceklerin Yaz yazabildiğini, giderken götüreceğim. Hande HAGHGOUİ 19.11.2009,perşembe |