Dili yok resimlerden ellialtı senedir
Kaç bayramdır bakarım geleceksin diyerek
Yıkarım ellerimle ördüğüm duvarları
Sileceksin diyerek yaşını gözlerimin
Ah
Seni
Bilmesem
Bilemesem;
Düşüp yollara
Diyar diyar gezer
Arardım izlerini…
Gelemezsin, gururun engel oluyor belli
Halâ aynı kanatla geziyorsun gökleri
İnatla benden uzak mevsimleri yaşarsın
Üzüyorsun bir tanem şairini nedense...
Dermanı ol, gel gayri ağrıyan dizlerimin!
Dili yok resimlerin sararan nefesinden...
Moraran dudağımda bitmeyen ıslığımsın
Sesinden değişir de iklimimde hendese,
Kaybederim kendimi
Değişir kâinat,
Arar bulamam
Bende beni...
Nerdesin?
Haydi
Gel! ...

Benim anladığım;
Ceylan şairin hasretlerini ören yoksuniyet ağlarının müsebbibi sevgili değil
Benim muhayyelemde yüz gösteren gerçek şairin ne zamandır hicranına kabuk bağlayan sıkı dostlarına özlem duymak, daha da ötesinde haslet derecesinde hasret çekmek..
Şiirlerimize yaptığı yorumlarında hep o anlı-şanlı geçmişimizi yâdedişi de bunların birer bariz işaretleri..
Buradan ifade etmek,bir anlamda bütün şairleri şahid tutmak demekse;
Sizi şiirlerinizdeki hasretlerden üste çok ve çok özledik dost..
Şimdi her yerini beton saran Sincan çayırında atların koştukları dönemlerden beri..
Liyakatinizin gereği icabet ettiğimiz makmlardan ve şiir günleri dostluklarından bize bırakılan mahzuniyete kahırla sizi çok özledik şairim..
Selam ve dualarla