9
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1163
Okunma
ve vakit gelmişti yine
yazmak lazımdı,
o karanlıkta ağlamak
çok güçtü artık…
ve zaman dururken
ilerliyorduk usulca farkına varmaksızın
kimliklerimiz ödünç
ellerimse kiralıktı kalemi tutan...
ve o yalnız mum o kadar sönmüştü ki
sanki hiç yanmamış gibi
ve o saflık…
bir sonraki kibrite aşık ateşi
esirdi sadece…
ve nasıl da kimsesizdi panikteki yelkovan
görsen unutulmuş bir şair derdin
ufuktaki ışığa adanmış
bir çift gözcesine anlamaya muhtaç…
şayet bir muamma istila etmeye görsün
o umut ve yıkım
kırar geçer sükuneti…
öyle hüzünlü bakmasaydı keşke
keşke öyle bir gülseydi ki
bayram sanırsın…
o kadar korkak
o kadar korkunç
ve o kadar kırmızı…
Cevap Yaz