kendi halinde bir gülüşle başladı her şey
önceleri güzeldi farkına varmaksızın
gayet şapşal bir sırıtışın ardında
uyumadan önce birkaç saniye
ve sonra uyanış
midende alışılagelmiş bir acıyla
ve yavaş yavaş farkedersin
aynadaki yüz seni incelerken
değişen bişeyleri
apansız bir gün
birden boğazına takılan bir lokmanın
ardında biriken dizeler
akmaya başlar gözlerinden
avare soluk bir kağıt olur ilk göz ağrın
amaçsız bir defteri sırdaş tutarsın ardından
sıkar kalabalık, yalnız kalmak istersin
en kolay yalnızken uyunur çünkü
birkaç sabahta bir
akşamdan kalma yeni sayfalar keşfedersin
artık bitmeye yüz tutmuş
yaprakların sarhoşluğunda
gel zaman git zaman erir gider
köpüklü hatıralar
akrebin maratonunda
ve artık tek dost dizeler kalır
kendini şair sanan adama...
az sancılı hafiften küllü bir gece yarısı
çıkarıp koklarsın dünyanı
katlanıp konmuş iki dize arasına...
arkaya çevrilen her yaprak
ilmek ilmek geçen günlerin vuruşudur yüzüne
bazen acı bir gülümseme
bazen tatlı bir hıçkırığın gölgesinde
ve üç gün önceki deli çocuk
son defa siler gözlerini
elinde eski bir defter tutan adamın heyecansız hecelerinde
bitmiştir...
kendini kitap sanan bir defteri olmuştur artık...
kendini şair sanan adam şairdir artık kendince...
kendini adam sanan şair...