Bir Hüzünlü Sesleniş...
Bir hüzünlü sesleniş benimki martılara anlamayacakları dilde
Hüzün makamında en acıklı şarkımı söyledim uzun zaman Ne oldu ne değişti hayatımda ne getirdi acıdan başka göz yaşı Hala kulaklarımda çınlıyor bir yok oluşun ezgileri Karanlıkta koşuyordum ufak bir ışığa doğru hep Nereden geldiğini bilmediğim çok uzakta sandığım ışığa Takıldım çoğu kez düştüm canım çok yandı ağladım Belli etmedim acılarımı anlayamadı kimse Zaten kimseyi de ilgilendirmezdi… Bir şey yada biri tuttu elimden kaldırdı her seferide Koş diye fısıldadı durma devam et korkma dedi Ama ; Ben hep korktum uzun süre korktum ışıklardan Bazen ışığa çıktım sandım ama yanılmışım o yansımaydı Düşmelerim kadar acıtmadı canımı onlar Koştum arkama bakmadım söz verdim kendime durmayacaktım Işığa ulaşana kadar durmayacaktım ama yorulmuştum Bir köşede durmuş dinlenirken yine o ses durma dedi Sen hata yapıyorsun uzakta arama onu Durdum çevreme baktım meğersem ben yanımda olan Işığın peşinden koşuyormuşum … Korkularım beni hep yanlış yere sürüklemiş Etrafımda karanlıktan ve korkudan başka bir şey yokken Gördüm meğersem elimin hemen yanındaymış benim mucizem Galiba buldum seni evet sen osun benim aradığım ışık Şimdi sana soruyorum neden hep kaçtın yada oynadın benle Seni aramaktan yorulmadım ama korktum bulamamaktan Konuşana cevap ver bana susma karşımda Bir cevabı hak ediyorum… Ve bir ses daha yine o ses şunları söyledi bana Dur sakin ol senden korkuyor sana alışana kadar Konuşmayacak sakın üsteleme onu o senin ışığın Onu üzme ve kırma karanlıkta bırakma sevginle büyüt onu dedi bana Ve ben söz verdim ona seni güneşten daha aydınlık yapmaya sakın gitme Mucizem biz daha yolun başındayız önümüzde beraber yürüyeceğimiz o kadar yol var ki Sen korkma ben seni söndürmeyeceğim sen benim ışığım olup beni aydınlat Çünkü seni aradım ve seni bekledim seni seviyorum… Korkularımız yanı başımızda olan en güzel aşkları bile Uzakta göstermeye bayılıyor. Uzağa değil yanı başına bak her zaman… Ümit Nebil |